Per 1 september zou ik met emeritaat gaan. Een duur woord voor : met pensioen. Maar vanwege alle beslommeringen die de eenwording Gorredijk-Lippenhuizen-Hemrik met zich mee brengt werd mij gevraagd nog even te blijven. Ik zal eerlijk zeggen : er moest bij mij eerst wel even een knop om.
Langzaam was ik in mijn hoofd naar dat emeritaat toe geleefd en toen ineens moest ik dat idee weer loslaten. Gelet op mijn licht autistische inslag – volgens Marga dan – was dat nog wel een dingetje. Maar zie, de knop ging toch om. Nou ja, half. Ik besloot om voor 50% nog een jaar aan te blijven.
De overheid stimuleert dat en ook de landelijke kerk geeft met lichte aandrang het advies aan predikanten om toch vooral nog even door te blijven werken na je 67-ste. We stevenen af op een tekort aan predikanten, dus ja, de ouwetjes moeten nog maar even door. Ik dus ook. Een jaar op halve kracht. Maar dat valt nog niet mee.
Want dan komt de vraag : wat doe je nog wel ? En wat doe je in het vervolg niet meer? Kwestie van prioriteiten, ja ik weet het, we hebben daarover met elkaar ook afspraken gemaakt, maar het voelt soms nog wel gek. Want 40 jaar heb ik iets gedaan en dan ineens is dat niet belangrijk genoeg meer om nog langer te doen? En 40 jaar fulltime bezig zijn heeft een bepaald ritme aan werkzaamheden door de week heen er in gesleten en krijg dàt maar eens uit je licht autistische brein. Zo worstel ik dus nog wel even door.
Toen ik begon aan deze reeks van bloggen (is dat het meervoud?), was de insteek een beetje : zo eens in de 6, 7 weken een blog. Maar terugziende op mijn laatste blog blijkt die al weer van eind mei te dateren. Dat is zelfs al meer dan het dubbele van 7 weken. Dus daar zit het met die 50% al wel goed.
Nu de rest nog…